A  SERRA  DO  COUREL

A serra do Courel é unha cordilleira montañosa situada no SE de a provincia de Lugo, na comunidade autónoma de Galicia que se estende polos municipios da Comarca do Caurel: Folgoso de Caurel, no seu maior parte, Quiroga e Piedrafita do Cebrero. Ten unha extensión de 21 020 hectáreas con fortes variacións de altitude que van desde os 400-500m do val do río Lor a máis de 1600 m nos puntos máis altos como Montouto, Formigueiros (1643 m) ou o pico de Pía Páxaro (1610 m). O río Lor, e os seus varios afluentes forman ricos vales con diversos ecosistemas que fan que esta serra sexa a reserva botánica máis importante de Galicia.[cita requirida]

Natureza

A serra do Caurel alberga a maior xoia natural de Galicia,[cita requirida] a Devesa de Rogueira, un bosque autóctono, onde convive a práctica totalidade das especies vexetais naturais de Galicia que non teñen ámbito costeiro, destacan os castiñeiros, acivros, haxas, tejos, carballos e bidueiros e orquídeas silvestres. Na comarca é tamén posible atopar especies como aciñeiras, alcornoques, incluso algunha oliveira, máis vinculadas ao clima mediterráneo; algunhas delas tamén con presenza na Devesa de Rogueira.

En canto á fauna, a zona considérase unha área secundaria da fauna cantábrica,[cita requirida] onde se manifesta desaparición das especies máis significativas (lobo e oso) durante o século XX, aínda que se atopan ocasionalmente trazas de que esas especies visitan a comarca sen chegar a establecerse de maneira habitual. Fanse intentos de reintroducción de aves de maneira ocasional con distinto éxito.[cita requirida]

Historia e xeografía

A toponimia da serra vai vinculada á súa historia, así o pico de Pía Paxaro, debe o seu nome a que foi atopada na súa cima un aguia metálica da época imperial romana. Non obstante os traballos arqueolóxicos realizados na zona son de escasa importancia ao tratarse dun enclave moi retirado das grandes rutas comerciais romanas. Existe a poucos minutos da aldea de Romeor un primitivo acueducto desa época, tamén están ben documentadas algunhas explotacións auríferas da mesma época. As construcións etnológicamente importantes son as pallozas, aínda que son escasas. Existen aínda algunhas antigas pontes de madeira cruzando amplos ríos.