A TORRE DE HÉRCULES

A Torre de Hércules foi construída polos romanos como faro de navegación no século I comprendida a construción entre os reinados de Nerón e Vespasiano en función dos achados de fragmentos de terra sigillata e vasos de paredes finas datables entre os anos 40 e 80 de nosa era[cita requirida]. A inscrición ao pé da torre e as referencias documentais sobre a cidade de Brigantium (A Coruña) revelan a existencia dun faro da época de Trajano. Na súa base atopouse unha pedra votiva coa inscrición en latín MARTI AVG.SACR C.SEVIVS LVPVS ARCHTECTVS ÆMINIENSIS LVSITANVS.EX.VO, o que permitiu identificar o arquitecto autor da mesma como Cayo Sevio Lupo, orixinario de Aeminium, hoxe Coimbra, en Portugal.

A mención máis antiga á Torre atópase no Historiæ adversvm Pagáns de Paulo Orosio, escrito cara ao 415-417 d. C., que di: «Secvndvs angvlvs circivm intendit, ubi Brigantia Gallæciæ civitas sita altissimvm farvm et inter pavca memorandi operis ad specvlam Britanniæ erigit» («No segundo ángulo do curso [de circunnavegación de Hispania], onde se sitúa a cidade de Brigantia Gallæciæ, érguese un faro altísimo entre unhas poucas obras recordatorias da ruta cara a Britania»).

A torre perdeu, posiblemente, o seu uso marítimo durante a Idade Media ao converterse en fortificación. Foi no século XVII (1682) cando o duque de Uceda encargou a restauración arquitectónica ao arquitecto Amaro Antune, que construíu unha escaleira de madeira que atravesaba as bóvedas ata a parte superior, onde se sitúan dúas pequenas torres para soportar os fanales. No reinado de Carlos III realizouse a reconstrución completa. A obra neoclásica terminouse en 1791 baixo a dirección de Eustaquio Giannini.

A torre era, antes de comezar a reforma, un corpo prismático con base cadrada; no exterior presentaba un muro de pedra con dúas portas na parte baixa e xanelas asimétricas que a percorrían ata o piso superior, e unha mordente helicoidal que chegaba ata a parte superior. No seu interior conservaba a vella estrutura romana, pero con escaleiras de madeira que pertencían á restauración de edificio, harmonizándoa na súa decoración con marcos superiores de portas e xanelas.

A fachada actual da torre é o froito da remodelación neoclásica efectuada no século XVIII. No ano 2007, foi elixida candidata para engrosar a lista de bens culturais Patrimonio da Humanidade. O 9 de setembro de 2008 se hermanó coa Estatua da Liberdade de Nova York e o día 25 dese mesmo mes co Faro do Morro da Habana, o máis antigo de América e un dos emblemas de Cuba.